กำกับการแสดง David O. Russel
นำแสดง Bradley Cooper
Jennifer Lawrence
Robert De Niro
Jackie Weaver
Chris Tucker
Julia Stiles
พระเอกของเรื่องคือ แพต (แบรดลีย์ คูเปอร์) ได้รับการวินิจฉัยว่าป่วยด้วยโรคที่ปัจจุบันเรียกกัน ว่า bipolar disorder หรือสมัยก่อนเรียกกันว่า manic-depressive disorder คือมีอารมณ์แปรปรวนอยู่ระหว่างสองขั้ว คือสุขก็สุขจนล้น ทุกข์ก็ทุกข์จนเกินขนาด
ก่อนหน้านั้นแพตเป็นครูโรงเรียน วันหนึ่งกลับมาบ้านพบภรรยาอยู่ในห้องอาบน้ำกับเพื่อน ครูอีกคน ระหว่างนั้นมีเสียงเพลงรักคลออยู่ด้วยเพลง My Cherie Amour ของชายหนุ่มออดอ้อนสาว
เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้สามีผู้ถูกสวมเขาต้องอ อกอาการอาละวาดฟาดฟัน อย่าว่าแต่คนที่มีอารมณ์แปรปรวนเป็นทุนอยู่แล้วเลย
แพตถูกวินิจฉัยว่าเป็นไบโพลาร์และถูกจับตัวเข้ารับกา รรักษาในโรงพยาบาลประสาทเป็นเวลาแปดเดือน ก่อนที่แม่ของเขา (แจ็กกี้ วีฟเวอร์) จะยื่นขอต่อศาลขอนำตัวไปดูแลที่บ้านของพ่อกับแม่ในคอ นเนกติกัต
สรุปคือแพตยังไม่หายขาดจากโรคนี้ และยังไม่หายดีพอที่หมอจะสั่งปล่อยตัวกลับบ้านด้วยซ้ ำ แต่ต้องทำตามคำสั่งศาล
ส่วนหนึ่งของการรักษาโรคนี้คือการกินยา แต่แพตก็ไม่ค่อยจะยอมกิน แอบบ้วนทิ้งอยู่เสมอ เนื่องจากเขาคิดว่าเขาสามารถควบคุมตัวเองได้ดีและไม่ ต้องพึ่งยาแล้ว
คำขวัญประจำใจของแพตคือ Excelsior ซึ่งเป็นคำภาษาละติน แปลว่า สูงขึ้นๆ พูดง่ายๆ คือแพตมองโลกในแง่ดี โดยคิดว่าเขา "เอาอยู่" กับชีวิตของเขา เขาสามารถทำให้ชีวิตของเขาเองดีขึ้นได้แม้จะตระหนักว ่าตัวเองป่วยด้วยโรคประสาทอยู่
แพตออกกำลังกายสม่ำเสมอจนดูฟิตเพรียวขึ้น และเชื่อว่าเขาจะสามารถกลับไปคืนดีกับภรรยาได้ และครองคู่อยู่ด้วยความสุขต่อไป
นี่คือความหมายของชื่อหนัง ตามที่มีสุภาษิตในภาษาอังกฤษว่า เมฆทุกก้อนย่อมมีขอบเป็นสีเงิน นับเป็นการสร้างกำลังใจให้เรามองโลกในแง่ดี และมองเห็นความงามของสิ่งที่อยู่ไกลเอื้อมอย่างก้อนเ มฆบนท้องฟ้า
ปัญหาในการกลับไปคืนดีกับภรรยาคือพฤติกรรมรุนแรงของแ พตทำให้ภรรยาขอคำสั่งศาลห้ามเขาเข้าใกล้เธอ
พ่อของแพต (โรเบิร์ต เดอนีโร) ไม่ได้รู้มาก่อนว่าภรรยาไปจัดการให้ลูกชายออกจากโรงพ ยาบาลประสาทกลับมาอยู่บ้านด้วย แต่เขาก็ยินดีต้อนรับลูกชาย
แพตซีเนียร์ตกงานและต้องรับพนันบอลเพื่อหาเงินมาลงทุ นเปิดร้านอาหาร เขามีอาการที่บอกว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ หรือ OCD (Obsessive-Compulsive Disorder)
แพตซีเนียร์ซึ่งเป็นแฟนบอลตัวยง เคยอาละวาดชกต่อยอย่างรุนแรงในสนามบอลจนได้รับคำสั่ง ศาลห้ามเข้ามีส่วนร่วมในการแข่งขันใดๆ
เหมือนพ่อเหมือนลูกแบบนี้นี่เอง
แพตไม่ยอมกินยา โดยอ้างว่ายาทำให้หัวเขาตื้อๆ คิดอะไรไม่ออก แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ตัวอย่างเช่น เมื่อเขาอ่านนวนิยายเรื่อง Farewell to Arms ของ เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ จบ ตอนจบซึ่งเป็นเรื่องของความรักที่ไม่สมหวังกระทบจิตใ จเขาอย่างรุนแรง จนควบคุมตัวเองไม่อยู่ บุกเข้าไปแสดงอารมณ์พลุ่งพล่านอยู่ในห้องนอนของพ่อแม ่ในยามวิกาลดึกดื่น
และบอกว่าเขาไม่ผิด คนผิดคือเฮมิงเวย์ต่างหาก พ่อเลยบอกให้เขาไปบอกเฮมิงเวย์ให้มาขอโทษพ่อกับแม่ด้ วยแล้วกัน
ในโต๊ะอาหารค่ำที่บ้านเพื่อนคนหนึ่ง แพตได้เจอทิฟฟานี (เจนนิเฟอร์ ลอเรนซ์) หญิงสาวที่มีท่าทางพิลึกพอๆ กับตัวแพตเอง
ทิฟฟานีคุ้นเคยกับยารักษาอาการทางประสาททุกอย่างที่แ พตต้องกิน ทำให้เรารู้ว่าเธอเองก็มีปัญหารุมเร้าอยู่ในชีวิตไม่ น้อยไปกว่ากัน
ความฝันของทิฟฟานีคือการสมัครเข้าแข่งขันเต้นรำบอลรู มระดับอาชีพ ถึงขนาดที่เธอสร้างห้องซ้อมเต้นรำไว้ในบ้านหลังเล็กข องตัวเองเลยทีเดียว
ปัญหาของเธอก็คือการแข่งขันนี้เธอต้องมีคู่เต้นด้วย และเธอต้องหาทางทำให้แพตยอมตกลงเป็นคู่เต้นของเธอให้ ได้
หนังเรื่องนี้แสดงภาพของ "คนบ้าห้าร้อยจำพวก" ที่มีอาการทางประสาทอย่างที่ไม่ได้สูญเสียการรับรู้เ รื่องราวในชีวิตจริงเสียทีเดียวนัก เราอาจจะพบเห็นคนพวกนี้อยู่ทั่วไปในชีวิตก็ได้ และอาการของพวกเขาก็เกิดจากเคมีในร่างกายที่ผิดปกติ รวมทั้งการได้รับความกระทบกระเทือนทางใจอย่างรุนแรงใ นชีวิต
แบรดลีย์ คูเปอร์ และ เจนนิเฟอร์ ลอเรนซ์ "ตอกตะปู" บทบาทของทิฟฟานีอย่างตราตรึงชวนนิ่งอึ้งตะลึงตะไล จนได้รับการกล่าวขวัญยกย่องยังไม่เลิก
นอกจากนั้น โรเบิร์ต เดอนีโร ก็กลับคืนสู่ฟอร์มเก่าของตัวเองอีกครั้ง โดยที่ไม่เป็นการ "เดินละเมอ" ในบทบาทของตนเหมือนในหนังระยะหลังๆ ของเขา เขาสร้างตัวละครที่มีสีสันด้วยบทบาทที่เข้มข้นเหลือก ิน...แถมตลกอีกต่างหาก
ตอนจบของหนังน่าจะเป็นในทำนองเดียวกับหนังอีกเรื่อง คือ As Good As It Gets ที่ แจ็ก นิโคลสัน เล่นเป็นคนที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ
คือต้องบอกด้วยชื่อหนังว่า "ก็ดีเท่าที่จะดีได้นั่นแหละ"
http://www.filecondo.com/dl.php?f=a741011ufz0Y